Centreren

Centreren is een term die vaak voorbij komt in alle artikelen, maar nooit echt is uitgediept. Eigenlijk maakt dat helemaal niets uit, want zoals Micky in zijn laatste artikel ”niets moet, alles mag” zo mooi beschrijft, hoef je eigenlijk helemaal niets te doen om te incenderen. Alles staat al vast en loopt precies zoals het moet gaan. Vaak krijg ik mailtjes van mensen die vragen hoe ze in contact kunnen komen met hun diepere zelf en hoe ze kunnen weten of ze de juiste keuze maken. Nou mijn innerlijk weten zegt hierover dat je ALTIJD de juiste keuze maakt. Als je bijvoorbeeld klaar bent met je werk dat niet meer vruchtbaar voelt, dan word je ’s ochtends wakker en weet je wat je te doen staat. En als dat gevoel er bij mij niet is, dan weet ik dat de ervaring nog nodig heb. Alles gaat namelijk precies zoals het moet gaan, dus controle vanuit mijn ego persoonlijkheid is gewoon een illusie. De grootste illusie die ik om me heen zie. Het idee dat het leven ons overkomt. Het eindeloze tobben over wat het gemene leven allemaal over ons uitstort. En het eindeloze tobben over hoe we dingen misschien beter hadden aan kunnen pakken om alles anders te laten verlopen, en over hoe we het in de toekomst beter kunnen doen om dat te bereiken wat allang vaststaat.

Als we niet zien dat ALLES met een reden gebeurd, zien we ook de reden niet. Dus eigenlijk zou je alleen maar hoeven inzien dat alles met een reden gebeurd om niet steeds in het zelfde cirkeltje te blijven draaien, alles terug te brengen naar je zelf, je les eruit te trekken en verder te gaan om te groeien? Dus eigenlijk hoef je alleen maar dankbaar te zijn voor elke ervaring, want als je ergens nog niet dankbaar voor bent dan heb je je les er nog niet uitgetrokken, toch? Maar, als we nog niet dankbaar zijn voor een bepaalde ervaring, dan moet dat toch ook eigenlijk weer gewoon zo zijn? En dan heeft het ook geen zin om krampachtig te proberen om dankbaar te zijn en de reden te vinden, want als de reden nog niet geopenbaard word moet dat gewoon nog niet zo zijn. Alles gaat immers toch precies zoals het moet gaan. Nutteloos om nog verder te gaan met deze site zou je denken. Maar dat mensen deze site lezen moet ook weer zo zijn. Het is dus allemaal heel erg dubbel.

Dat niets moet, betekent dat dat we maar gewoon passief achterover moeten leunen? Nou als we daar behoefte aan hebben wel. Maar aan incensie gaat heel wat innerlijk centreer werk vooraf, dus dat niets moet, spreekt de uitspraak ”centreren is keihard aan jezelf werken” naar mijn mening niet tegen. Alles is ontelbaar-dubbel-en-dwars. Alles is namelijk multidimensionaal.

Keihard werken aan jezelf betekent niet vanuit onze ego persoonlijkheid controle uit proberen te oefenen, maar steeds meer vertrouwen op ons hart. Maar we gaan van-zelf steeds meer vanuit ons hart leven wanneer dat zo moet zijn, dus komen we weer terug op het punt dat we niets hoeven te doen.

Want steeds meer uit ons hart leven gaat van-zelf. En als we steeds meer vanuit ons hart leven worden we van-zelf steeds meer ons authentieke zelf en brengen we steeds meer van onszelf uit de hogere dimensies naar hier. En als we steeds meer van ons diepere zelf naar hier halen, gaan we automatisch het leven omarmen en voelen we dankbaarheid (en onvoorwaardelijke liefde wat daar uit voortvloeit) voor steeds meer ervaringen (en mensen en ander bewustzijn) die op ons pad komen, trekken we de les er steeds sneller uit, en gaan we sneller en sneller centreren. Want dat is de weg naar centreren voor mij. Onszelf en het leven steeds meer omarmen en dat gaat dus eigenlijk gewoon van-zelf.

Niet door passief af te zitten wachten natuurlijk. Begrijp me niet verkeerd als dat de ervaring is die iemand nodig heeft is dat helemaal goed voor die persoon. Maar het centreren is voor mij dus van een ander niveau bekeken ook weer een best heftig en zwaar proces van aan mezelf werken. En ik wil graag met jullie delen hoe ik – aan de ene kant als van-zelf en aan de andere kant ook weer niet – aan het centreren ben en wat centreren voor mij betekent.

Ik leef steeds meer uit mijn hart. Er zijn geen momenten meer dat ik opga in mijn denken. Altijd als ik denk, beschouw ik mijn denken vanuit mijn hart. Soms heb ik nog wel eens dat mijn gedachten een loopje met me nemen, dat ik moeite heb om te stoppen met denken. Een aantal weken geleden ging ik me daar tegen verzetten en soms best krampachtig mijn aandacht richten op mijn hart. Maar ik merkte dat verzet het alleen maar voedde, wat ik bewust allang wist, maar toch onbewust deed en nog steeds doe. Een inzicht heeft namelijk altijd diepere lagen. Maar ik omarm het steeds meer, als ik denk laat ik het gaan en accepteer ik het. Sindsdien heb ik veel meer rust in mijn hoofd en leef ik meer en meer vanuit mijn hart. Hierdoor omarm ik het leven steeds meer zoals het komt en leer ik de ene les na de andere. Dat is voor mij centreren, want wat hieruit voortvloeit is balans. Als ik me ergens voor schaam, omarm ik de schaamte, ik ben er (vaak, zeker niet altijd!) dankbaar voor en zie het onder ogen. Ik ga bij mezelf na waar de schaamte vandaan komt en brengt het terug naar een deel van mezelf dat ik nog afwijs. Of eigenlijk doe ik dat helemaal niet. Omdat ik dankbaar ben en de schaamte omarm, komt de les vanzelf in me op. Of niet en dan moet het nog niet zo zijn. Maar als dat het wel doet, hoef ik eigenlijk niets meer te doen dan het te omarmen en voelen en lost het zichzelf van-zelf steeds meer op. En als ik weer een deel van mezelf onder ogen zie, omarm, aanraak, voel, dan komt het van-zelf tot leven en ben ik weer een stukje meer in balans.

Als ik me stoor aan bijvoorbeeld iemands gedrag, dan is het vaak zo dat ik of hetzelfde gedrag vertoon zonder dat ik het door heb en helpt het me om me er bewust van te worden. Of ik gedraag me juist tegenovergesteld en helpt het me dus om naar het midden te komen. Of ik heb een bepaald deel in mezelf onderdrukt waardoor ik zulk gedrag niet vertoon en dan helpt het me om deze kant van mezelf weer te omarmen. Als ik mezelf namelijk HELEMAAL zou omarmen, zou ik ook het HELE leven in AL haar facetten omarmen. Weerstand wijst de weg.

En zo gaat het met alles, als ik een irritatie heb, iemand afwijs, iemands gedrag afwijs, de toon of iets anders in een artikel me niet aanstaat, als iemand mij onder druk zet, aan me hangt, mij wil kneden, dan zegt dat ALLES over mij. En door dat te weten en het te omarmen, ga ik eraan voorbij, haal ik me les eruit, heb ik weer een sprong gemaakt en lost het zichzelf gewoon op.

Ik wil nu graag een persoonlijke situatie aanhalen, om te verduidelijken wat ik bedoel. Omdat ik aan het centreren ben en ook mijn duistere kant (schaduwkanten) wil omarmen, reageer ik nog wel eens op een manier die mensen niet gewend zijn. Soms schiet ik namelijk even door naar de ene (duistere) kant en soms schiet ik even door naar de andere (lichte) kant. Dat is voor mij onvermijdelijk iets wat bij centreren hoort. Alles is waveform, van het ene uiterste naar het andere, om in het midden te komen.

Een vriendin vertelde mij laatst iets over iemand, waar ik echt helemaal niets bij voelde op dat moment. En in het kader van mijn schaduwkanten omarmen, reageerde ik dus niet enthousiast. Simpelweg omdat ik dat niet zo voelde. Dit raakte haar en dat voelde ik ook. Toen ze me hier later over opbelde en uitlegde hoe ze zich erbij voelde, deed ze dat in de jij-vorm. Dus in plaats van het bij haar zelf te houden en te zeggen; ik voelde me er zo en zo bij. Zei ze; jij deed dit en dat. En daar ben ik allergisch voor. Ook zei ze dat ze geschrokken en teleurgesteld was, omdat ik bezig ben met ”niet oordelen en ego”s” en dat ze mijn oordeel niet vond rijmen met hetgeen ik mee bezig ben (bewust worden dus).

We hadden er verder gewoon over gepraat en wel weer een wederzijds begrip gekweekt en het was verder gewoon goed. Alleen toch had ik na ons gesprek nog een rotgevoel en ik wist niet precies waarom. Ik omarmde dit gevoel en toen kwam er meteen het één en ander bij me op. Eerst voelde ik weerstand en vond ik dat het niet normaal is dat zij het mij ”kwalijk” neemt (of er iig mee zit) dat ik gewoon eerlijk ben over mijn gevoel. Ook voelde ik irritatie, omdat ik helemaal niet bezig ben met ”niet oordelen en geen ego hebben” dus kwam het er op neer dat ze helemaal niet begrijpt in wat voor proces ik zit. En ook deze weerstand en irritatie omarmde ik, ik accepteerde het en voelde het helemaal. En meteen daarna kwam de les naar boven. Zij nam mij ”kwalijk” (kwalijk is een zwaar woord voor zoiets kleins, maar kan even geen andere term bedenken) dat ik mezelf was en reageerde vanuit mijn gevoel op dat moment. En ik nam haar ”kwalijk”’ dat ze haar onbegrip bij mij neer legde, me niet kon accepteren voor wie ik was op dat moment en irriteerde me aan het feit dat ze (na meerdere gesprekken) nog niet begrijpt in wat voor proces ik zit. HOE HYPOCRIET VAN MEZELF!

Ik accepteerde haar dus ook niet hoe zij was op dat moment. Zij nam mij ”kwalijk” dat ik gewoon mezelf was en vervolgens nam ik haar ”kwalijk” dat zij gewoon haarzelf was. Nou mijn irritatie en alles verdween als sneeuw voor de zon toen dit inzicht duidelijk werd. Ook kwam er bij mij op, dat zij er mee zat dat ik had geoordeeld, terwijl ze zelf ook oordeelde, door te zeggen dat mijn gedrag niet rijmt met waar ik mee bezig ben. En dat was dus haar inzicht, om eruit te halen. En daarna kwam ik nog tot het inzicht dat ik dus zo allergisch ben voor mensen die iets neerleggen bij een ander (en dus in de jij-vorm hun gevoel op me projecteren) omdat ik dat zelf dus ook nog doe! Weliswaar spreek ik meestal nooit meer in de jij-vorm, maar toch heb ik nog verwachtingen naar mensen over hoe ze zich zouden moeten gedragen. Anders zou ik er dus niet allergisch voor zijn. Sterker nog; Als ik mensen NOOIT meer iets kwalijk zou nemen en mensen niet meer vast zou zetten in verwachtingen, dan zouden mensen mij automatisch ook NOOIT meer iets kwalijk nemen en mij ook niet meer vast zetten in hun verwachtingen. Toen besefte ik op nog een dieper niveau dat we allemaal rollen spelen voor elkaar en we elkaar allemaal spiegelen!

En zo centreer ik beetje bij beetje en vind ik steeds diepere lagen. Mijn ego persoonlijkheid zoekt het namelijk in horizontale informatie en wil steeds iets nieuws leren en tot nieuwe inzichten komen. Uit mijn hart blijkt dat ik in dezelfde inzichten steeds weer nieuwe en diepere lagen vind en dat DAARUIT van-zelf nieuwe inzichten tot stand komen. Mijn hart zegt dat ik aan het inzicht ”alles bij jezelf zoeken” eigenlijk genoeg heb om ”er” te komen, omdat het valt te ontdekken tot in de oneindigheid..

De tijd versnelt als een malle en hoe meer ik me overgeef aan de flow en de controle loslaat, hoe meer ik van-zelf centreer. En hoe meer ik centreer hoe duidelijker ik mezelf zie in de spiegel die het leven heet. En doordat ik mezelf en mijn schaduwkanten steeds meer onder ogen zie, ga ik mensen ook meer onder ogen zien. Het zorgt er voor dat ik steeds meer in staat ben onvoorwaardelijk lief te hebben. Als bepaald gedrag van een ander mij namelijk niet aanstaat, is het vaak gewoon een schaduwkant van mezelf die ik nog niet omarm. Als ik al mijn aspecten en schaduwkanten onder ogen zie en omarm, stel ik ook geen voorwaarden meer aan anderen. Ik zie ze voor wie ze zijn en waar ze vandaan komen, met compassie. Ik vind alle mensen mooi en hou van ze, ook de mensen die me pijn hebben gedaan. Zij hebben me juist, misschien nog wel meer dan anderen, helpen groeien. Ik heb ze zelf gevraagd om me pijn te doen, we spelen allemaal rollen voor elkaar. Als ik boos word op mezelf of me schuldig voel omdat ik me op een bepaalde manier heb gedragen, dan ontken ik dit feit. En dan maakt dat ook niet uit, ik ben hier om te leren, maar als ik me op een bepaalde manier opstel dan heeft iemand mij hier ook om gevraagd en is het goed. Ik doe het allemaal totaal niet perfect en vaak baal ik nog van mezelf, omdat ik erg perfectionistisch van aard ben en dus heel kritisch op mezelf. Maar de grap is dat ik het juist WEL allemaal perfect doe. Alles wat we doen is goed. Dus als ik baal van mezelf of weerstand voel op wat voor manier dan ook, omarm ik dat zoveel mogelijk en zie ik onder ogen welk stuk dus niet in mijn bekrompen plaatje van perfectie past. Als het in me opkomt. Zo niet, dan moet het nog niet zo zijn. Maar mijn ervaring leert dat als ik iets echt compleet kan omarmen, de les direct duidelijk word.

Ik ga mezelf dus automatisch steeds meer onder ogen zien en hierdoor ga ik weer automatisch steeds sneller centreren. Alles om me heen zit in me. We zijn zo verschillend, maar ook zo hetzelfde. Twee zijden van dezelfde medaille van dualiteit. We zijn net zo diep verbonden en verstrengeld, als uniek.

En hoe meer ik centreer hoe meer zulke uitersten samen komen in mij. Eerst was mijn dag verdeeld in momenten dat ik rust nam en momenten dat ik bezig was. Nu vind ik rust in mijn activiteiten en activiteit in mijn rust. Het komt samen. Ik voel rust verweven met dynamiek en dynamiek verweven met rust.

Aan de ene kant ben ik stabieler dan ooit, maar aan de andere kant schommel ik meer dan ooit in gemoedstoestand, maar dan toch weer vanuit een stabiele basis, mijn hart.

Ik ervaar de wereld meer en meer vanuit mijn diepere zelf, waardoor ik niet vaak meer opga in het drama maar het van een afstandje beschouw en het gedeeltelijk ervaar omdat ik me van meerdere aspecten tegelijkertijd bewust ben. Mijn ego persoonlijkheid die zich in het drama bevind en mijn hart/diepere zelf die beschouwt vanuit een dieper niveau. Het drama en ik komen aan de andere kant juist weer dichter naar elkaar toe, omdat mijn aspecten meer en meer met elkaar re-integreren.

Denken en voelen komen samen. Maar denken staat aan de andere kant weer verder van mijn voelen af, omdat ik woorden steeds meer zie als hetgeen er uit een filter komt als ik mijn gevoel erin giet. Steeds verder weg van mijn diepere zijn. Hoe alles samensmelt, maar ook uit elkaar gaat. Aan de ene kan re-integreren we met elkaar, maar aan de andere kant ontstaat er ook een splitsing.

Centreren betekent voor mij, mijn lichte en duistere kant steeds meer in balans. Als ik bijvoorbeeld een keer egoïstisch ben en als ik een keer lieg of manipuleer om te overleven in bijvoorbeeld de matrix, dan mag dat er ook zijn en wijs ik het niet af, onderdruk ik het niet. Ik mag best oordelen en lekker negatief doen als ik daar behoefte aan heb. Niets moet, ALLES MAG. Door steeds meer uit puurheid te handelen, het te omarmen, vermengd het zich met de lichte kant van de medaille. Ik kan nu dus – om een voorbeeld te geven – op sommige momenten egoïstisch en onzelfzuchtig zijn tegelijkertijd. Maar dit balans bereik ik alleen als ik mezelf helemaal laat gaan en soms schiet ik dan door van de ene kant naar de andere, wat (nogmaals!) onvermijdelijk is!

Centreren betekent voor mij, de mannelijke en vrouwelijke energie in balans. Hoe mijn vrouwelijke energie mij bijvoorbeeld kan drijven om uren over iets te praten om een conclusie te trekken, waarna ik vervolgens nóg door de bomen het bos niet helemaal zie, kan mijn mannelijke energie de wijsheid in simpelheid vinden en naar de oppervlakte brengen, door dezelfde conclusie te trekken in slechts drie woorden, zonder alle poes pas, diepgang en oneindige achtergrond informatie erom heen en vind ik helderheid. Doordat deze energieën samen komen, kan ik makkelijker knopen doorhakken en het moment nemen zoals komt, terwijl ik tegelijkertijd alles eromheen ook zie.

Doordat de mannelijke energie in mij ook steeds meer wakker word, ga ik me ook meer naar buiten richten, in plaats van naar binnen. Daarom komen de uiterlijke en innerlijke wereld samen. Mijn vrouwelijke energie wil namelijk het Universum leren kennen door zichzelf te leren kennen (en sluit zich door dit disbalans teveel af van het uiterlijk plaatje) en de mannelijke energie wil zichzelf leren kennen door het Universum te leren kennen (en sluit zich hierdoor teveel af van het innerlijke plaatje). Doordat deze energieën vermengen worden de innerlijke en uiterlijke wereld steeds meer één. Het zijn immers ook twee uitersten van dezelfde medaille van dualiteit.

Centreren betekent voor mij dus ook steeds meer al mijn aspecten onder ogen zien, dan heb ik het over mijn ego persoonlijkheid, mijn kosmische aspecten, mijn diepere zelf en mijn ziel. Maar dan heb ik het ook over alle nuances van licht, die ik ervaren hebben, dan heb ik het over alle archetype’s. Zoals ik hierboven al beschreef ben ik stabieler dan ooit, maar ik schommel ook meer dan ooit. Soms voel ik me een echte zwaardstrijder en warrior en ben ik zo strijdlustig als wat. Dan schrijf ik vaak een stuk waarin ik trigger en mind-ego’s misschien kwets, Maar dat mag er ook zijn. Als ik iemand raak dan heb ik namelijk mijn werk gedaan. Want aan de ene kant gaat alles zoals het moet gaan, maar vanuit een ander niveau zullen er dingen afgebroken gaan worden en daar is een gezonde dosis strijdlust heel handig voor als je het mij vraagt . Het warrior archetype is altijd sterk in mij aanwezig geweest, maar ook andere archetype’s en aspecten komen steeds meer aan de oppervlakte en stromen naar buiten. Ik word ook steeds gevoeliger waardoor ik soms iemand aanvoel en me op iemand afstem waardoor mijn stemming helemaal om kan slaan, van het één naar het ander. Maar dat is ook goed, dankzij de stabiele basis die ik zelf ben. Ik verlies mezelf er steeds minder in en door de les eruit te halen breng ik mezelf steeds weer terug naar mijn hart. Ik voel me steeds gevoeliger, maar tegelijkertijd steeds krachtiger, word meer dan ooit lastig gevallen door de krachten van beperking maar ook weer steeds minder omdat mijn kracht blijft toe nemen, Alles is zo dubbel!

Nou dit is voor mij in het kort centreren. Uitersten komen samen om extreme dualiteit te overstijgen, alle aspecten komen meer en meer in balans en we gaan meer en meer over van lineair naar multidimensionaal bewustzijn. Centreren betekent voor mij steeds meer in het centrum staan van oneindigheid, waardoor alle puzzelstukken van wie ik ben om mij heen op zijn plaats vallen. Het gaat natuurlijk nog veel dieper en is gewoon heel subtiel en dus moeilijk onder woorden te brengen. Maar centreren is keihard aan jezelf werken, zonder iets te moeten. Alles gaat namelijk van-zelf, dus we moeten alleen dat wat gebeurd en uit ons stroomt. Want moeten is een vies woord als het van buitenaf word opgelegd, maar als iets van binnenuit komt dan moet dat eruit, want het gebeurd hoe dan ook, omdat alles gaat zoals het MOET gaan. We zullen dus moeten centreren om te incenderen en daar moeten we aan de ene kant veel voor doen, maar aan de andere kant hoeven we er ook weer NIETS voor te doen, want het gebeurd gewoon. Centreren gaat dus uiteindelijk om AUTHENTIEK ZIJN. GEWOON ZIJN. Want wij ZIJN namelijk degene waar we naar op zoek zijn en zolang op hebben gewacht!

Dore.

21-2-2013