Het poppenhuis

Van het weekend zat ik te filosoferen met een goede vriend van mij over de wereld waarin wij met z’n allen leven. Hij gebruikte de term poppetjes waar ik de term mind-ego normaliter hanteer, we bedoelen echter hetzelfde fenomeen. We zijn als mensheid namelijk gaan geloven dat we niets meer dan de poppetjes in het poppenhuis wat wij als de wereld zien zijn.

Het poppenhuis speelt zich voornamelijk af in onze mind. Het poppetje wat velen van ons nog steeds gedeeltelijk of geheel denken te zijn zetelt ook in de mind en dus in het poppenhuis. Dat poppetje, ons mind-ego met andere woorden, heeft in werkelijkheid helemaal niets met ons te maken als we weten dat wij allemaal oneindige multidimensionale wezens zijn die op dit moment in alle dimensies van dit Universum aanwezig zijn. Zeg ik daarmee dat de wereld waarin wij leven niet echt is? Nee dat zeg ik niet, ik zeg dat het poppetje wat velen van ons denken te zijn in het poppenhuis van de mind-Matrix niet echt is. De verschillende Matrix systemen zijn synthetisch, en in zoverre echt dat ze echt kunstmatig zijn en allesbehalve organisch van aard zijn.

Onze moederplaneet is organisch. Net als onze lichamen en hetgeen onze lichamen bezielt organisch is. Het poppetje in het poppenhuis is echter niet echt, dat wil niet zeggen dat het ons niet gediend heeft tijdens onze Universele reis overigens. Al die synthetische controle en manipulatie systemen zoals de mind, de chakra’s, de pijnappelklier en de kundalini zijn ons van dienst geweest en kunnen ons nog steeds van dienst zijn. Door ons dingen te laten ervaren. En laat dat alles willen ervaren nou net de reden zijn dat wij in dit Universum aanwezig zijn en dat velen van ons nu op een eindpunt zijn gekomen hier in deze tijd hier op Aarde. Ik zeg dus niet dat de mind en al die andere kunstmatige controle en manipulatie systemen alleen maar slecht zijn en dat je er tegen moet vechten. Nee zo werkt het niet binnen dit Universum. Alles draait om relaties. Hetgeen ik de ‘Krachten van Beperking’ noem zijn ons tijdens een groot gedeelte van onze Universele reis van dienst geweest door ons te manipuleren en te controleren via al die synthetische ‘add-ons’ op en om ons organische lichaam. Zodoende konden wij alles ervaren wat wij wilden ervaren binnen dit Universum. We zijn met andere woorden alle poppetjes in het poppenhuis geweest. We speelden alle mogelijke rollen in het drama hier op Aarde en op andere planeten en in andere dimensies. Die rollen konden wij alleen maar spelen omdat we dachten poppetjes en niet veel meer dan dat te zijn. Ik ben mijn mind, mijn chakra’s, mijn pijnappelklier en al het andere wat mij tot al die mogelijke soorten poppetjes heeft gemaakt daarom ook enorm dankbaar. Ik voel ook dat dankbaarheid een beter iets is dan boos zijn op of bang zijn voor.

We hebben van buiten het poppenhuis uit contracten afgesloten met andere poppetjes in het kosmische poppenhuis. Zij zouden ons tot het uiterste en met de beste tactieken en mechanismes ooit gezien in dit Universum testen. Zij zorgden ervoor dat wij al die tijd ervan overtuigt zouden zijn dat we niets meer dan poppetjes in poppenhuis werelden zouden zijn. Ook daar ben ik deze ‘puppetmasters’ dankbaar voor. Het maakte mij tot hetgeen ik vandaag de dag ben namelijk. Ik ben niet dat poppetje in het poppenhuis van de mind. Ik ben zo ontzettend veel meer dan dat… en dus ben ik een paar jaar terug een proces ingeslagen om vanuit dankbaarheid en waardering al die kosmische poppenhuis contracten te beëindigen. Verbreken heb ik ooit ook geprobeerd, dat gaat je niet lukken is mijn ervaring. Je kan niet zomaar je chakra’s en/of je mind aan de kant flikkeren en door middel van een goocheltruc alle met wederzijdse goedkeuring gesloten relaties en contracten eenzijdig verbreken. Dat kan je proberen, maar dan zal je waarschijnlijk na een tijdje merken dat de chakra’s er gewoon weer zijn en dat je ook weer via je mind bespeelt wordt. Alles komt als het moet komen. Als jij zover bent om je chakra’s bij jezelf te verwijderen bijvoorbeeld dan gebeurt dat gewoon als je niet meer vanuit het poppenhuis handelt en redeneert maar weer via je hart leeft en zodoende jezelf weer verbindt en vertrouwt op je diepere aspecten. Alles komt op z’n tijd, vertrouwen op hetgeen je buiten dat poppetje in het poppenhuis bent is een sleutel om het poppenhuis definitief achter je te laten.

Het begint allemaal met dankbaarheid voor alles wat je ervaart en ervaren hebt. Dankbaarheid is ook een sleutel om het poppenhuis definitief te kunnen verlaten. Als je eenmaal van buiten het poppenhuis in het poppenhuis kijkt dat kan je eigenlijk niet meer terug het poppenhuis in. Er is eigenlijk geen weg meer terug dat poppenhuis in, want als je eenmaal doorhebt dat alle poppetjes in het poppenhuis een rol spelen en in werkelijkheid veel meer dan dat ene poppetje zijn, dan is het lastig om weer de rol van het poppetje wat je was in poppenhuis aan te gaan nemen. Maar toch moet je soms. Je kan niet anders. Want de overgrote meerderheid van de mensheid is momenteel nog steeds overtuigt dat men niets meer dan dat ene poppetje wat men nu speelt in dat poppenhuis is. Dus soms moet je weer even meespelen in het poppenhuis. Als ik naar bepaalde overheidsinstanties toe moet bijvoorbeeld dan bestuur ik mijn poppetje even in en door dat poppenhuis. Het mooie is dan dat ik meestal precies weet hoe de andere poppetjes in dat poppenhuis in elkaar steken. Ik bestuur mijn poppetje namelijk van buiten het poppenhuis, en zie daarom ook meestal precies de rol wat dat andere poppetje in het poppenhuis speelt of probeert te spelen.

Doordat ik weet dat ik dat poppetje niet ben doet het mij ook niets wat anderen vanuit dat poppenhuis over mij denken te moeten vinden. Vroeger toen ik nog wel dacht geheel of gedeeltelijk dat poppetje te zijn voelde ik mijzelf wel vaak aangevallen en voelde ik wel de neiging om mijn poppetje te verdedigen. Sterker nog, mijn poppetje binnen dat poppenhuis had ook nog eens een sterk rechtvaardigheidsgevoel. Mijn poppetje kon er bar slecht tegen als mijn poppetje of andere poppetjes onrechtvaardig werden behandeld door de baas spelende poppetjes in het poppenhuis. Ik dacht als poppetje dus ook vaak in de wij vorm. Zo van “wij poppetjes moeten met z’n allen ons bevrijden uit dit poppenhuis!!” Ik dacht als poppetje zijnde ook in de regels van het poppenhuis. Het poppenhuis bestaat bij de gratie van dualiteit en teert op de emoties van de poppetjes in het poppenhuis. Binnen het poppenhuis vond ik ook dat alle elitaire poppetjes aan de hoogste boom gehangen moesten worden, het recht moest immers zegevieren! Dat zijn de gekke bijkomstigheden binnen het poppenhuis, poppetjes die voor elkaar rollen spelen willen de poppetjes die andere rollen spelen dan zij spelen dood hebben, het land uitzetten of levenslang opsluiten. Er wordt niet gekeken waarom het poppetje bepaalde dingen doet, de oplossing is steevast om dat andere poppetje het poppenhuis uit te werken. De poppetjes die nog steeds denken dat het poppenhuis een beter poppenhuis wordt door de poppetjes die stout geweest zijn op te sluiten of dood te maken weten nog steeds niet dat deze stoute poppetjes gewoon weer herplaatst worden door nieuwe poppetjes die ook weer stout gaan lopen doen in het poppenhuis. Je moet onkruid bij de wortel uit het poppenhuis trekken. Dat gaat niet vanuit het poppenhuis zelf. De wortels van de stoute poppetjes groeien ver buiten het poppenhuis, er is geen en er zal nooit een technologie ontwikkeld worden of een methode ontwikkeld worden binnen het poppenhuis om het poppenhuis voorgoed te ontdoen van de stoute poppetjes. Als je gedeeltelijk of geheel in het poppenhuis blijft leven en waarde blijft hechten aan jouw poppetje in dat poppenhuis dan zal je altijd met stoute poppetjes in dat poppenhuis te maken hebben. Dat zijn nu eenmaal de regels van het poppenhuis. Het poppenhuis is gebaseerd op dualisme. Goede poppetjes, minder goede poppetjes, stoute poppetjes en ronduit satanische poppetjes. Ze horen allemaal bij het poppenhuis. Maar ze zeggen helemaal niets over hetgeen je in werkelijkheid buiten het poppenhuis bent.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik af en toe de lezers van deze website stiekem aan het testen ben. Ik gooi dan wat populaire termen die tot de wereld van het poppenhuis behoren op een hoop en zeg bijvoorbeeld dat ik er niets mee heb. Omdat ik dat leuk vind om te doen. Even testen of er nog mensen zijn die toch nog gedeeltelijk hun poppetje zijn in het poppenhuis. Opgedane kennis die alleen maar geldig is binnen het poppenhuis in de mind doel ik dan op. Ik zou het ook intellectuele mind-ego programma’s kunnen noemen, daar bedoel ik hetzelfde mee. Veel mensen hebben in hun tijd dat ze binnen het poppenhuis verbleven enorm veel kennis opgedaan. De wetenschap is zo’n tak, net als religie, maar ook andere intellectuele takken van sport zorgen ervoor dat het poppetje in het poppenhuis maar moeilijk gedeeltelijk of helemaal los gelaten kan worden. Al die tijd, soms al dat geld, maar zeker al die energie die in die poppenhuis kennis is gestopt weegt nu eenmaal zwaar voor het poppetje. Al die intellectuele kennis zorgt binnen bepaalde kamers van het poppenhuis voor status voor het poppetje. Buiten het poppenhuis is die status opeens weg want dan is er geen poppetje en geen poppenhuis meer waar poppenhuis kennis enige waarde had. Buiten het poppenhuis zijn we allemaal gelijk (maar wel uniek) en veroordelen we elkaar niet meer omdat we zogenaamd stoute poppetjes in het poppenhuis waren en/of vereren of aanbidden we iemand niet meer zoals we dat binnen het poppenhuis wel gewend waren al die tijd. Als iedereen gelijk is en van elkaar weet dat we al die tijd rollen speelden voor elkaar als poppetjes binnen het poppenhuis, dan is er dus geen enkele reden meer om andere poppetjes proberen kapot te maken of op een voetstuk te plaatsen om wat voor reden dan ook.

Buiten het poppenhuis hoef je ook niet meer bang te zijn dat je poppetje dood gaat. Als oneindig multidimensionaal wezen die volledig vertrouwt op die aspecten van hem of haar die dit leven hier op Aarde orkestreren is het vrij zinloos om jezelf druk te maken over wat je zoal allemaal eventueel kan overkomen. Als het je overkomt is het meestal vroeg genoeg om het dan te gaan ervaren en doordat je weet dat alles met een reden gebeurd en alles (gezien vanuit die diepere aspecten van onszelf) al gebeurd is is het ook onmogelijk om iets fout te doen. Je kan niets fout doen gezien vanuit buiten het poppenhuis.

Er zijn ook mensen die dus nog al dan niet geheel hun poppetje in het poppenhuis denken te zijn die bang zijn dat het poppenhuis zoals ze dat kennen er straks niet meer is. Ondanks dat deze poppetjes constant lopen te mekkeren over het poppenhuis, en vooral ook de regels van het poppenhuis, zijn ze er toch gehecht aan geraakt. Liever hebben ze dat het poppenhuis bij het oude blijft, dat is wel zo overzichtelijk voor deze poppetjes. Andere poppetjes zijn bang dat het poppenhuis aangevallen wordt door niet bestaande terroristen, gebombardeerd wordt, in de fik gestoken wordt, vergiftigd wordt, onder water komt te staan, door aliens wordt aangevallen of door dodelijke draadloze straling wordt geperforeerd. Ik kan daar in komen als je denkt enkel dat poppetje in dat poppenhuis te zijn. De poppetjes in het poppenhuis zijn namelijk sterfelijk. Dat komt omdat de mind waarin het poppenhuis zich afspeelt sterfelijk is. Hetgeen wij zijn buiten het poppenhuis is echter alles behalve sterfelijk. Hetgeen wij buiten het poppenhuis zijn is oneindig en multidimensionaal.

Net zoals onze mind een poppenhuis faciliteert heeft moeder Aarde ook een mind-ego laag. Net als wij is onze moederplaneet een multidimensionaal wezen. Samen met haar zijn wij bezig met een symbiotisch proces. Wij zien het poppenhuis in onze mind steeds meer voor wat het is en gaan ons steeds meer beseffen dat wij die poppetjes en dat poppenhuis niet echt zijn. Moeder Aarde is bezig met hetzelfde proces. Zij heeft al die tijd een realiteit binnen de dimensie waarin we nu leven gefaciliteerd waarin wij het poppenhuis in onze mind het beste konden ervaren. Een poppenhuis in een poppenkast met andere woorden. De realiteit waarin wij nu leven kan je zien als het mind-ego van moeder Aarde. Alles in de natuur moet een ander doden of uitbuiten om te kunnen overleven. Er is geen organisme wat dat niet doet of nodig heeft. Het is dus ook naïef om te denken dat een verlicht poppetje of van mijn part een compleet verlicht poppenhuis zou kunnen leiden tot een verlichte wereld zolang alles en iedereen in die wereld anderen nog steeds uitbuit en/of doodt om te kunnen overleven. Daarom is moeder Aarde aan het veranderen. Dat komt niet door de poppetjes in het poppenhuis die beweren dat poppetjes in het poppenhuis enige invloed hebben op hetgeen hun moederplaneet en haar mannelijke counterpart de Zon besluiten om te doen. Binnen het poppenhuis zal het steeds meer lijken alsof het poppenhuis eraan gaat en er geen redden meer aan is. Poppetjes in het poppenhuis weten namelijk niet dat ze poppetjes spelen in een poppenhuis en dat ze buiten het poppenhuis multidimensionaal zijn en nergens bang voor hoeven te zijn.

Micky van Leeuwen

16-1-2018