INNERLIJK WERK: Fragmentatie

Fragmentatie betekent voor mij dat hetgeen in de hogere dimensies één is, is afgesplitst in losse delen, om zo te ervaren. Dit is iets groots dat van vele verschillende invalshoeken valt te benaderen. Ik wil het hebben over hoe ik voel dat ik in losse delen lig. Hoe ik leef in een gefragmenteerde staat van zijn. Hoe alle aspecten die ik in me draag uit elkaar liggen.

Van jongs af aan heb ik altijd al veel verschillende soorten mensen in mijn leven gehad. Een heroïne verslaafde vrouw die voor de hoer speelt om te overleven kan ik tot één van mijn beste vriendinnen rekenen. Verder had ik huppelkutjes, (wannabe) gansters, hippies, oude mensen, jonge mensen, echt ALLES wat je maar kan bedenken om me heen verzameld. Intellectuele hoogbegaafde nerds en mensen met wie ik nog geen echt gesprek kon voeren, maar bijvoorbeeld weer heel veel lol mee kon hebben. Aan diversiteit heeft het nooit ontbroken in mijn leven.

Er was alleen iets dat me op begon te vallen naarmate ik ouder werd. Ik kon deze mensen nooit samenbrengen. Ik heb nooit een vriendengroep gehad. Ja wel eens, maar dan waren het de vrienden van iemand anders om me heen, die allemaal vrijwel hetzelfde aspect vertegenwoordigde. Mijn eigen vrienden kreeg ik niet bij elkaar verzameld en dat frustreerde me. Zoveel aspecten van mezelf had ik (blijkbaar) erkend. Ik kon me in zoveel verschillende milieus thuisvoelen en bij een ieder kwam er weer een ander deel van mij naar boven.

Maar er was iets dat ik zo graag wilde, al zo lang ik me kan herinneren. En dat is dat al mijn vrienden en vriendinnen elkaar leerde kennen en met elkaar zouden vermengen. Ik wil(de) niets liever dan de mensen van wie ik het meeste houd om me heen hebben. De reden dat dit niet lukte was me nooit helemaal helder. Wel wist ik dat ik altijd al moeite had met grote groepen. Volgens mijn moeder als kind al. Één op één ging het (bijna) altijd goed, maar hoe meer mensen ik om me heen had, hoe groter de kans dat ik het gevoel had verscheurd te worden. Als ik veel mensen om me heen had was ik gewoon zo afhankelijk van de externe sfeer, dat ik wist dat er iets niet klopte.

Een lange tijd weet ik dit aan mijn onzekerheid en gevoeligheid, wat natuurlijk beide een rol speelde, maar slechts de gevolgen waren van een oorzaak. Die oorzaak is me een aantal weken geleden echt helder geworden.

Al die aspecten van mezelf, lagen uit elkaar. Iedereen riep weer iets anders in me op. Met één van mijn beste vriendinnen deel ik een vorm van humor, die ik alleen met haar deel. Ik kan uren de slappe lach hebben met haar, maar bij niemand anders komt deze humor echt naar voren. Ik heb haar als het ware nodig om het aan te raken en op te roepen in mezelf. En dit is slechts een voorbeeld, ik ben afhankelijk van de ander om deze aspecten in mezelf naar boven te halen. En als ik met mensen ben die alleen aspecten vertegenwoordigen die ik in mezelf nog niet heb omarmt, dan kan ik gewoon niet ZIJN. En logischerwijs, hoe groter de groep, hoe meer aspecten worden aan geraakt en ik letterlijk uit elkaar word getrokken.

Ik ben er nu achter dat één van mijn grootste zwaktes bedoeld is om één van mijn grootste krachten te worden. Doordat ik heb erkend dat de oorzaak van dit alles in mezelf zit is het allemaal gaan stromen. Het is me ook duidelijk geworden hoe het chakralichaam te maken heeft met deze gefragmenteerde staat van zijn. Maar daar kom ik in een ander deel nog op terug.

Ik ben altijd al een verbinder geweest die nooit heeft kunnen verbinden. Maar ik wist het altijd al. Daarom ben ik ook Culturele Maatschappelijke Vorming gaan studeren. Om te organiseren en verschillende doelgroepen met elkaar te verbinden. Maar dat lukte dus nooit, omdat ik uit elkaar lig in allemaal losse delen.

Toen ik hier bewust van werd en dit erkende begon het vanzelf te stromen en begonnen aspecten beetje bij beetje te vermengen en kreeg ik een sein van mijn diepere zelf dat het tijd was om een meeting te organiseren voor alle vaste schrijvers van IR. Iets dat ik al langer wilde doen, maar er steeds niet van kwam.

Deze meeting heb ik niet zomaar georganiseerd maar gecreëerd vanuit de diepe intentie te verbinden. Een creatie van binnenuit. En het gebruiken van scheppingskracht op deze manier was zo helend, dat ik het niet uit kan leggen.

Ik hield me voor de eerste keer staande in het middelpunt van een grote groep mensen. Hoe ik normaal op zulke dagen alle kanten op vloog, was ik dit keer aanwezig. En natuurlijk ben ik er nog lang niet. Ik werd ook gewezen op disbalansen. Ik voelde bijvoorbeeld een te grote drang om het iedereen naar de zin te maken en een grote trigger liet mij zien dat ik het egocentrische aspect in mezelf nog niet omarm.

Ondanks alle disbalansen heb ik voor het eerst allemaal mensen om wie ik stuk voor stuk heel veel geef om me heen weten te verzamelen en er ook nog van genoten. Ik heb zelfs gesproken voor deze hele groep, zonder iets te hebben voorbereid. Enkel door los te laten, me over te geven en het te laten gebeuren. Enkel door mijn intentie te zetten en van binnenuit te scheppen. En ik weet dat dit een eerste grote stap was richting het steeds meer voorbij gaan aan een gefragmenteerde staat van zijn en het meer en meer van mijzelf naar hier halen. Naar het meer en meer ZIJN.

Dore

11-8-2013