De daad bij het woord voegen

Waarom resoneert het ene artikel wat ik hoor of lees wel met me, en een ander niet? Waarom boeit een bepaald verhaal of gesprek me wel, en kan een ander verhaal of gesprek mij niets schelen, en komt het wat ik ook probeer niet bij me binnen? Waarom haak ik bij een bepaald artikel na een paar zinnen al af, en lees ik een ander artikel zo uit? Deze vragen hielden mij de afgelopen dagen bezig. Ik merkte het namelijk bij mijzelf, dat bepaalde dingen die ik lees mij niets doen, klinisch overkomen, moeilijk te begrijpen zijn, of gewoon niet boeiend zijn. Ik heb dat voor mijzelf op een rijtje gezet, en kwam tot een inzicht. Veel mensen vertellen of schrijven vanuit een intellectueel concept. Theorie. Klinisch. Niet vertellen uit ervaring, geen daden, maar enkel woorden. Klinisch en koud opgeschreven, hersenspinsels. Loze woorden, zonder eigen ervaringen. Ik kan daar niet naar luisteren, laat staan het lezen.

De zaken die mij wel boeien, zijn uit het leven gegrepen, eigen ervaringen, belevenissen, verhalen met niet enkel woorden, maar ook met daden. Met andere woorden: De daad bij het woord voegen. Dat boeit en interesseert mij. Intellectuele theorietjes met veel woorden, maar geen daden, ik lees ze niet meer, en ik hoef ze niet meer te horen. Ik stel een grens.

Ik wordt er namelijk zo ontzettend moe van, al die verhalen vol met woorden, vol met perfect lopende zinnen, mooie intellectuele uit het hoofd gegrepen theorieë. Bedachte dingen. Zonder enige vorm van eigen ervaringen, laat staan daden.

“Micky, ik ben nu echt aan mij zelf aan het werken, ik ben er nu echt achter, nu ga ik het echt anders doen, echt hoor!!” En vervolgens zie ik diegene weer verdergaan met hetgeen zij/hij al tijden aan het doen is. Niks geen verandering, niks geen daden dus, enkel loze woorden. Het idee is goed, het is goed bedacht allemaal, in het kopje klopt het zeker, maar de uitvoering blijft vaak achterwege.

Hoeveel verhalen staan er wel niet op het internet vol met zinnen en woorden. Ideeë, gedachtes, theorieë, zo klinisch en koud dat je genoodzaakt bent je winterjas aan te trekken bij het lezen ervan? Iets is zus en zo, omdat diegene dat zo bedacht heeft in zijn of haar hoofd. Ik zeg niet dat het fout is, iedereen moet doen en laten wat hij/zij wil. Maar ik heb er niets meer mee. We zijn op een kruispunt aanbeland hier op Aarde. We gaan allemaal aparte richtingen op. Iedereen is uniek. Ik zie duidelijk een splitsing, ik zie meer en meer mensen vanuit ervaringen en dus daden vertellen. Prachtig vind ik dat. Aan de andere kant zie ik ook steeds meer mensen vertellen vanuit theorie, vanuit woorden dus. De daden ontbreken, om welke reden dan ook.

Vaak heeft het te maken met angst. Bang zijn om jezelf te zijn. Bang voor de confrontatie met jezelf. Bang voor wat komen gaat. Bang voor deze werkelijkheid zijn. Vluchtgedrag en distantiatie vieren hoogtij.

“Weet je gezien vanuit de hogere dimensies is dit alles een illusie, het is niet echt, en het doet er dus niet toe!” Een veel gelezen en gehoorde uitspraak. Naast dat het getuigt van geen respect hebben voor moeder Aarde,je eigen creatie, en naar anderen, getuigt het ook van een lafheid. “Ik heb herinneringen aan die en die dimensie, en daar is alles licht, en alles is goed, ik wil terug naar daar!” Je bent ‘daar’ al!!! Nog steeds. Een aspect van ons is nog steeds, en was altijd al, aanwezig in alle dimensies van dit Universum. Die aspecten integreren we hier in ons lichaam op Aarde, dat is incensie. We hoeven niet ’terug’ naar een andere dimensie. We zijn daar al. Dat hele concept van terugkeren naar een andere dimensie is pure mind-ascentie. Ascentie via je bewustzijn. Mind. Het woord zegt het al. Dat is geen hart. Ik word echt zo moe van al die verhalen over terugkeren naar waar je vandaan komt…. Vluchtgedrag met geen greintje respect voor wat dan ook noem ik dat. De Aarde is je ’thuis’. Nou ja, laat ik voor mijzelf spreken, de Aarde is mijn thuis. Waarom anders ben ik hier geïcarneerd? Waarom anders maak ik mee wat ik meemaak? Waarom al die ervaringen hier op Aarde? Als dit alles een illusie of gevangenis is, of virtuele werkelijkheid, of wat voor onzinterm mensen dan ook verzinnen, waarin ben ik hier dan? Wat  is dat voor onzin? Ik hoef niet terug naar een andere dimensie of werkelijkheid, ik ben daar al. Ik integreer al die aspecten van mij hier op Aarde. Daarom is de Aarde mijn thuis. Dit is waar ik hoor, en dit is waar ik blijf. Ik zit niet af te wachten om weer naar ‘huis’ te mogen. Dat heb ik al genoeg op school en op werk gedaan. Ik wil leven. Ik wil leven hier op Aarde!! Deze planeet is mijn thuis, anders was ik nu in deze bijzondere periode niet hier op Aarde geweest, maar ergens anders. Zo simpel is het voor mij. Ik schrijf dit artikel dan ook vanuit mijn eigen perspectief, niet die van een ander, dat kan ik ook niet, want ik is ik en jij bent jij.

En ik vind het  niet respectvol al die verhalen dat deze werkelijkheid er niet toe zou doen…. Het doet mij ook pijn. Niet alleen richting moeder Aarde, de Zon, het Universum, en naar jezelf, maar ook naar mij. Tja, dat is misschien egoïtisch. Maar zoals lezers van deze site weten ben ik niet iemand die ego als iets vies ziet. Ego zie ik als onze interface hier op Aarde. Ons 3d persoontje. En dat is wat wij zijn. Wij zijn ego’s. Mensen met ego’s. Het is alleen zaak om je ego te laten leiden door je hart, en niet door je mind.

Waarom al die verhalen die mij willen vertellen dat deze werkelijkheid, deze realiteit er eigenlijk niet toe doet, mij persoonlijk pijn doen? Omdat ik er middenin zit. Voor mij is deze realiteit alles behalve een illusie. Ik wordt er elke seconde van de dag aan herinnert hoe echt deze realiteit is hier op Aarde. Niet vanuit een slachtofferrol, maar vanuit een weten dat ik hier zelf voor gekozen heb. Maar dat maakt het nog niet minder heftig allemaal. Zoals de meesten van jullie weten ben ik anderhalf jaar geleden visueel gehandicapt geworden. Sinds een dik jaar geleden ben ik ‘uitbehandeld’ en moet ik het de rest van mijn leven hier op Aarde doen met 5 procent zicht. Daarom word ik er elke seconde aan herinnert. Ik ga al anderhalf jaar met alle moed, en alle kracht, door met leven hier op Aarde. Alles moet ik opnieuw leren. Net als een baby. Maar ik doe het wel. Ik kan niet anders. Net als al die anderen die het zwaar hebben en gewoon doorgaan met leven, doorgaan met moed tonen. Ik heb daar zo enorm veel respect voor. Dat zijn de mensen en hun verhalen waar ik van hou. En ja, ik zie geen flikker meer, maar dat is niet het einde van de wereld. Ik weet dat het voor heel veel lotgenoten wel zo is in dezelfde situatie. Ik zou al die mensen zo graag willen vertellen wat ik straks ga vertellen. Ik zou het van de daken willen schreeuwen, wij mensen zijn zo enorm sterk, zo enorm krachtig, wij kunnen alles wat we maar willen, als we maar willen, en er voor gaan!! En dat doet pijn, en dat kost kracht en enorm veel energie. Ja. Maar het is het waard. En dan heb ik het nu over iemand die verder gezond is, enkel slecht kan zien. Big deal… Nee dat vind ik niet, ik zie massa’s mensen die het nog zwaarder hebben. Die niet meer kunnen lopen. Helemaal blind zijn. In door oorlog verwoeste gebieden wonen, vluchten, en dan in het Westen in detentiecentra opgesloten worden, alsof het nog niet genoeg was al die oorlog en al die ellende… Mensen die stelselmatig misbruikt worden of werden. Mensen die vallen op mensen van hetzelfde geslacht, en daarom maar levenslang worden opgesloten of erger… Vrouwen. Wij mannen hebben geen flauw benul wat die maan, religie, eeuwenlange onderdrukking, brandstapels, verkrachting en al het andere gedaan heeft met vrouwen. En zo kan ik nog wel even doorgaan, zoveel mensen die het zo ontzettend zwaar hebben hier op Aarde. Maar die niet opgeven. Die gewoon door blijven gaan, door leven, en er sterker uitkomen uiteindelijk. Respect!

Dat respect heb ik inmiddels niet meer voor al dat gejank en al dat gezwam wat ik hoor en lees van mensen die zichzelf ook zo ontzettend zielig vinden. Ach man, wat zijn ze zielig. Elke avond een warm bord vreten op schoot, een warme douche, schone kleding, een spelcomputer, pc, warm bed, smartphone, noem het maar op, maar toch… ze hebben het zo zwaar…

Waar ik zoals gezegd ook niets meer mee heb zijn al die verhalen die uit het hoofd komen. Klinische shit. Niets geen gevoel, niets geen passie, enkel kille feiten en verhaaltjes. Verzonnen aan de eettafel achter de tablet, of op een zolderkamertje van achter de computer. Intellectuele bewustwording noem ik dat. Geen praktijk voorbeelden. Je kan alles nog zo goed bedenken en op een rijtje zetten in je hoofd, dat vervolgens op papier zetten, maar iets ontbreekt..

Ik vergelijk het voor mijzelf met school. Ik vond natuurkunde en scheikunde geen reet aan. Uit je hoofd leren van vage begrippen en formules. Wat heb ik daar nu aan? Dat kwam ook totaal niet binnen bij mij. Het werd voor mij pas interessant als we de praktijkkant gingen doen. Proefjes doen. Stoffen bij elkaar gooien die alleen niet gevaarlijk zijn, maar samen wel explosief zijn. Ik moet dingen ervaren of zien om het te begrijpen. Neem nou tekenles. Leren over de primaire en secundaire kleuren. Die kleur met die kleur mengen dan krijg je die kleur. Ja zal wel. Maar bij mij komt het niet binnen, totdat ik het zelf geprobeerd heb. Aha, rood en blauw samen mengen dan krijg je paars! Je ziet het ook bij kinderen terug. Die willen alles eerst zelf proberen. Logisch ook, daarvoor zijn ze hier op Aarde. Maar helaas snappen zoveel ouders daar geen snars van. Het is goed voor een kind om een keer te proberen of je ook kan fietsen als je je linkerhand rechts op je stuur zet, en je rechterhand links op het stuur. En dan zonder helm. Dan val je lekker hard. En heb je weer iets geleerd. Het is niet handig om op een bank te springen zonder te kijken wat je doet. Maar hoeveel ouders laten hun kind de fout begaan, en laten ze lekker een keer op hun bek gaan? Daar leren ze van.

De daad bij het woord samengevoegd zien zijn, dat interesseert mij. Dat vind ik prachtig om te lezen. Hoe mensen door eigen ervaringen achter bepaalde zaken zijn gekomen, en theorieë omzetten in de praktijk. Niet enkel woorden, maar ook daden. Woorden heb ik genoeg gehoord en gelezen. Veel mensen hebben alles leuk in hun hoofd zitten, zo moet het en zo moet het, maar de uitvoering ontbreekt volledig. Hetzelfde geld dus voor al die intellectuele verhaaltjes met geleerde dingetjes, geleerd op je zolderkamertje, of op je comfortabele bank. Beetje uit de hoogte gaan doen dat jij de wijsheid in pacht hebt, jij degene die nooit meer in deze Matrix zich durft te vertonen. Bah, vieze Matrix. Je wacht lekker af totdat de Matrix vanzelf een keer implodeert. Je hoeft niets meer met deze maffe wereld en die maffe mensen te maken te hebben, je wacht liever geduldig af totdat, tja totdat je gedwongen wordt om actief mee te gaan doen in deze realiteit. Of niet, en dan is het afwachten totdat je uit je lichaam getrokken wordt of opgehaald wordt door die oh zo vredelievende buitenaardse rakkers…

Voor mij, en al die anderen die dezelfde uitkomst hebben als mij hier op Aarde, is het zaak om al mijn aspecten naar hier te halen. Met hier bedoel ik mijn lichaam hier op Aarde. Mijn eigen tempel. En we zijn aan het einde van onze reis door dit Universum. We hebben alles ervaren wat we kunnen ervaren, alles meegemaakt wat we mee kunnen maken, en alles geweest wat we kunnen zijn. We zijn zo enorm krachtig! We kunnen echt alles, als we maar volledig op onszelf vertrouwen, er durven te zijn, durven te leven, en durven te ervaren. Niets is onmogelijk als je het mij vraagt. Maar dat geldt alleen als we weer vanuit ons authentieke ikje durven te leven, vanuit ons hart en intuïie. Mind bewustzijn, intellectueel bewustzijn, reikt maar tot beperkte hoogte. Ja leuk, je weet van alles. Maar je kan er geen reet mee straks als het er echt op aankomt hier op deze planeet. Je hebt jezelf al die tijd opgesloten in je kamertje, hebt van alles geleerd, allerlei intellectuele bullcrap jezelf eigen gemaakt. En dan? Wat als straks de boel ontploft? Als het aankomt op er echt durven te zijn hier op Aarde? Wat heb je dan al die wazige verhaaltjes die je jezelf eigen gemaakt hebt? Die tellen niet in de praktijk. Voeg de daad liever bij het woord!

De daad bij het woord voegen. Ook ik heb daar uiteraard mee te maken. Ik weet hoe lastig het is. Maar wat ik al zei, als we maar willen, dan kunnen we alles.

Ik heb met een totaal ander pad te maken wat ik bewandel dan een ander, het is misschien onvergelijkbaar, maar ik denk ook dat er overlappingen in zitten. In alle gevallen en paden gaat het namelijk om durven te zijn, durven te leven, staan voor wat jij bent en jij wilt uitstralen. Ergens sterker uit willen komen, en niet bij de pakken neer gaan zitten. Actief blijven in plaats van passief afwachten op wat komen gaat.

In mijn geval gaat het dus om nog maar 5 procent kunnen zien sinds anderhalf jaar terug. Ik ga er niet stoer over lopen doen, dat was, zeker in de eerste maanden, een hel. Maar ik heb altijd gevochten en niet opgegeven. Ik ben niet op mijn bank blijven liggen met de gedachte “ach het is allemaal toch een illusie, het doet er niet toe, en over een tijd gaan we toch lekker terug naar een andere planeet of dimensie…” Nee, dat kan ik niet. En daarom ben ik misschien ook wel zo fel op mensen die wel passief zitten af te wachten totdat iets vanzelf zich oplost, of dat het vanzelf beter gaat.

Ik wist, vanuit een innerlijk weten, dat ik zelf gekozen had voor mijn aandoening, juist in deze tijd hier op Aarde. Dat heeft mij ook altijd op de been gehouden, ik koos zelf voor mijn ervaringen en voor mijn situatie. En ik wist op een gegeven moment dat ik gewoon weer, zoveel mogelijk, aanwezig diende te zijn in deze werkelijkheid. In de buitenwereld. In mijn veilige bunkertje, vanwaar ik dit artikel tik, voelde ik mij altijd al veilig. Speciale lamp die onze huiskamer goed verlicht, vergrootglasfunctie op de computer zodat ik mijn passie kan blijven vervullen, speciale apparaatjes die mij helpen om verpakkingen te lezen, et cetera. Maar ik wist ook dat ik naar buiten moest. Dat het leuk en aardig was dat ik mijzelf kon redden in mijn eigen huis, maar dat dat niet het einddoel was. En dat einddoel heb ik nog lang niet bereikt overigens. Maar ik loop mijn pad, langzaam maar zeker kom ik verder, ik ruik de finish, maar zie die nog lang niet. En dat is logisch, want daarom ben ik hier op Aarde. Als ik die finish al bereikte had op mijn 18e, wat had het dan voor nut nog om op deze planeet te blijven? Zolang we hier op Aarde zijn, hebben we een pad te bewandelen, zo simpel is het eigenlijk.

Nadat ik een paar maanden geleden redelijk mijn situatie geaccepteerd had, en mij in mijn eigen thuis op mijn gemak voelde en dacht de wereld weer aan te kunnen, kwam er een besef. Een hard en pijnlijk besef. Ik moest weer actief zijn in de buitenwereld. Zo actief mogelijk. En dat was moeilijk, omdat ik zoals gezegd alles opnieuw moest leren doen. Ik was (en ben) alles gewend te doen met volledig zicht. Nu moest ik die dingen gaan doen, zoveel mogelijk, met bijna geen zicht. Ik ga geen uitdaging uit de weg als het moet. En dus ging ik ook deze uitdaging aan. En dat gaat met heel veel vallen en weer opstaan, sterker worden van elke ‘val’. Geconfronteerd worden met mijn handicap. Ik zal een voorbeeldje noemen. Eigenwijs zijn, en de boodschappen gaan doen. Op intuïie. Denken dat alles goed gaat, alles leek ik zo uit de schappen te graaien. Zo, dat gaat lekker dacht ik. Bij de kassa’s, zag ik een rij staan die veel minder lang was dan de andere rijen. Kaasie! Haha, ik heb het gered, het Universum is mij gunstig gestemd vandaag! De kassièe scande al mijn boodschappen en zei een bedrag wat het kostte. Ik gaf een briefje van 20, want pinnen lukt mij niet meer, dat kan ik niet zien. Maar geen probleem dacht ik, met briefgeld kom ik er ook. Niet dus. Want ‘men’ had bedacht dat het handig is om ‘pin-only’ kassa’s te maken. Waarom is mij een groot raadsel, maar hey er zal een goede reden achter zitten..  Dus ik geef dat briefje aan de kassièe “Meneer dat kan hier niet”, zegt de mevrouw tegen mij. Ik vraag “heb je geen wisselgeld, moet ik gepaster betalen?” Zegt zij “nee meneer, kijk maar op dat bord boven de kassa, bij deze kassa kan alleen met pin betaald worden”. Dusss… toen moest ik uitleggen dat ik visueel gehandicapt was, het niet kon lezen, zelfs niet als het op zo’n reuzenbord vermeld staat. Gelukkig was het geen ramp, de kassièe riep een medewerkster op die mij zou begeleiden naar een andere kassa. Op dat moment voelde ik tientallen blikken naar mij kijken. Ik voelde mij ongemakkelijk, en schaamde mij. Gelukkig waren de medewerksters erg vriendelijk, stond er een meneer achter mij in de rij die mij vertelde dat het allemaal niet uitmaakte en dat men in de rij er begrip voor had, maar toch… een keiharde confrontatie met de realiteit was het voor mij. Waar ik van geleerd heb. Net als die keer in de bus toen ik niet wist dat een chipknip voor een stip gehouden diende te worden, in plaats van de chip er langs te halen wat ik deed. De buschauffeur reageerde kwaad, dacht dat ik de boel wilde besodemieteren, en had geen boodschap aan mijn uitleg dat ik visueel gehandicapt was. Hij snauwde mij toe “kan mij dat wat schelen, dan had je vriendin je maar moeten uitleggen hoe zo’n ding werkt!” ik werd kwaad, en bedreigde hem met woorden, dat hij als hij nog 1 woord zou zeggen ik hem wel even zijn kop zou laten houden. De spanning was te snijden in de volle bus. Maar nu, dit was ruim een jaar geleden gebeurd, begrijp ik het. Ik heb geen bordje op mijn hoofd staan met “kijk uit gehandicapte, doe voorzichtig met hem!” Nee, aan mij zie je niet dat ik iets ‘mankeer’. Die buschauffeur had waarschijnlijk zijn dag niet, het was al laat, en dacht verdomme weer zo’n laaienlichter die gratis wil reizen! Hij is ook nog niet helderziend…

Het was mijn ervaring, mijn keuze om dit mee te maken, ik heb zulke confrontaties met de werkelijkheid nodig om te groeien. Vluchten voor de realiteit heeft voor mij geen zin, dat kan ik niet. Dan maar pijnlijke lessen, even vallen, maar ik sta des te harder weer overeind. Fuck die shit, mij gaat het lukken! En zo ben ik die confrontaties aangegaan. Ik ging weer wandelen buiten. En ja, ik ben gevallen, en ik ben in het donker de bosjes in gelopen omdat ik dacht dat de weg al geëndigd was… en ja, dat doet even pijn. Maar ook ja, daar ben ik sterker van geworden. En zo heb ik nog velen avonturen beleefd buiten mijn veilige bunkertje hier thuis.

Afgelopen weekend maakte ik de volgende grote stap in mijn proces van weer aanwezig willen en durven zijn in de buitenwereld. Ik ging met 4 goede vrienden naar Zeeland. Een lang weekend in een bungalowpark in the middle of nowhere. Tenminste zo leek het in mijn waarneming. 180 kilometer van huis. Weg van het voor mij veilige Wageningen. Naar een plek die ik niet kende. Nooit geweest was. Een hele uitdaging voor mij. Eentje die ik voor geen goud had willen missen. Had het een jaar eerder geweest, dan was ik niet meegegaan. Toen was ik daar nog lang niet aan toe. Nu ging ik de uitdaging aan, ik voelde dat het tijd was voor de volgende stap. En gelukkig had ik 4 van mijn beste vrienden bij me, dus behalve gedrogeerd worden kon mij niet veel gebeuren…

Alles ging goed. Misschien zelfs wel perfect. Dingen waarvan ik een jaar geleden dacht ze nooit meer te kunnen doen, bleek ik toch nog te kunnen doen. Pokeren bijvoorbeeld. Ik kocht speelkaarten voor slechtzienden, en die kon ik van dichtbij zien. De kaarten op tafel kon ik niet zien. Maar ik liet mij niet tegenhouden door die kleine teleurstelling. Ik bedacht dat ‘men’ maar gewoon hardop moest zeggen wat er op tafel lag aan kaarten. Die visualiseerde ik dan in mijn hoofd. En zo kon ik ‘gewoon’ mee kaarten. Wel vermoeiender dan vroeger, maar nog steeds even gezellig.

Afgelopen zaterdag gingen we bowlen op het park. Een spel wat ik met zicht niet goed kon. Ik kon me daar nooit lang op concentreren, en gemiddeld denk ik dat ik nog geen 80 punten haalde voorheen, met zicht. Ik had zoals gebruikelijk van te voren een grote waffel. Ik zou wel even laten zien dat ik zonder zicht beter kon gooien dan met zicht. Ik wist wel beter. Ik mocht blij zijn als ik wat omgooide, en daar ging ik dan ook voor.

Gelukkig had ik een coach. Joost besloot om naast goede vriend, en mede presentator van NetNietLive, voortaan ook mijn bowling coach te zijn. Want, ik zag dan wel de bowlingbal, maar daar hield het verder ook wel een klein beetje bij op. Ik zag de eerste paar meter van de baan, zonder details, en ik zag een neonlicht een het einde van de baan. Geen kegels. En ik zie ook geen diepte. Maar toch, probeerde ik het, wilde gewoon meedoen. De eerste 3 ballen belanden geloof ik in de goot. Ik hoorde van de coach en van mijn andere vrienden dat ik een afwijking had naar links. Dat was de informatie waar ik het mee moest doen. Ik schakelde mijn denken uit, en ging volledig vertrouwen op mijn intuïie en gevoel. Als de bal naar links afwijkt, dan gooi ik de volgende bal meer naar rechts. In de vierde beurt of zo raakte ik een flink aantal kegels. De coach vertelde vervolgens welke kegels er nog stonden. Ik had dus met zicht wel eens vaker gebowld, en wist hoe lang de baan was, en wist hoe de kegels staan. Als ik hoorde dat er rechts van het midden eentje nog overeind stond, dan mikte ik met gevoel de bal iets meer naar rechts. En gooide een spare. De beurt erna zelfs een strike.. En weer een spare. En ik hoorde van Joost de kegels die bleven staan na de eerste beurt, en soms was die combinatie schier onmogelijk. Zo leek het. “De middelste kegel, en 2 daarachter de ene iets links van het midden en de ander iets rechts van het midden!” Ik visualiseerde de situatie. En gooide zonder na te denken met een effectje aan de bal zodat de bal zou indraaien naar een bepaalde richting. Ik hoorde kegels vallen. En vroeg wat er om was gevallen. “Spare Mick…” hoorde ik dan. Lang niet altijd hoor, maar wel vaak. Met zicht zou ik minder geconcentreerd zijn en zouden veel ballen in de goot zijn beland als ik het zo briljant in mijn kopje had uitgerekend hoe ik moest gooien… nu niet. Na 30 beurten had ik 322 punten. En werd tweede van de vijf. Ik gooide gemiddeld dus meer dan 10 punten per beurt. Iets wat mij echt nog nooit gelukt is…

Iedereen was verbaasd. Voor mij ging het als een soort van vlaag voorbij. Ik zat in die flow. Nadenken was er niet bij. Achteraf hoorde ik dat mensen van de baan naast ons ook af en toe vreemd keken als ik stond te gooien. Ze zagen immers iemand best goed gooien, maar wel gecoacht worden door de rest.. Iemand die vroeg aan zijn coach wanneer hij mocht gooien en wat hij diende te gooien, waar ze stonden die kegels..  Een tijd terug had ik me zeker geschaamd of opgelaten gevoeld. “Ze kijken vreemd naar mij..!” Nu was ik trots. Trots op mijzelf dat ik het gedaan had. Dat ik anderhalf jaar lang gevochten had om op dat punt te komen. Niet door bij de pakken neer te gaan zitten, maar door door te gaan met leven. Door heel veel te vallen, heel veel geconfronteerd te worden met mijn situatie, heel veel pijn en ellende, enorme krachtsinspanningen, door te doen, door te durven. Eigenlijk gewoon door de daad bij het woord te voegen.

Wij kunnen allemaal op onze eigen manier, in onze eigen ervaringen, zoveel meer als we denken te kunnen. We kunnen echt alles als we maar willen. Als we maar durven te leven. Als we maar durven om de daad bij het woord te voegen!

Micky

26-2-2014