Het stemmetje in mijn hoofd

Er zit een stemmetje in mijn hoofd. Dat stemmetje zit zo lang ik mij kan herinneren al in mijn hoofd. Het stemmetje en ik delen lief en leed met elkaar, we kennen geen geheimen voor elkaar, en we waren het tot een tijdje geleden altijd met elkaar eens. Het stemmetje in mijn hoofd en ik gingen door dik en dun, we waren onafscheidelijk. Waar ik ook was, wat ik ook deed, het stemmetje was altijd bij mij. Ik luisterde ook altijd naar het stemmetje. En het stemmetje beschermde mij tegen van alles en nog wat. Maar ergens ging het mis tussen het stemmetje en mij, maar waar? En waarom?

Het stemmetje nam het altijd voor mij op, in welke situatie dan ook. Het maakte niet uit wat ik deed of wat mij overkwam, het stemmetje stond altijd achter mij. Het stemmetje wees mij er altijd terecht op dat ik eigenlijk nooit iets fout deed als iets of iemand anders dat beweerde. Ik zat namelijk nooit fout. Het stemmetje beschermde mij tegen alles wat buiten mijzelf lag en waar ik dus niets aan kon doen. Het stemmetje dacht voor mij na. Het bedacht voor elke situatie een verhaal wat ik kon vertellen waarbij ik er altijd als beste uitkwam. Want zoals ik al schreef deed ik bijna nooit iets verkeerds, ik pakte alles altijd perfect aan en deed alles naar eer en geweten, want ik was trouw aan dat stemmetje in mijn hoofd. Want dat stemmetje dat was ik immers zelf. En wie kent zichzelf en zijn daden beter dan zichzelf? Ik luisterde dus altijd braaf naar dat stemmetje.

Het stemmetje was een meester als het ging om conclusies trekken. In al die conclusies kwam ik altijd als beste uit die conclusie. Want ik deed namelijk nooit iets verkeerd. Die ander, ja die ander deed van alles verkeerd, maar ik niet. Ik overdacht een bepaalde situatie soms wel 1000 keer, en tijdens elk van die 1000 analyses wist ik zeker, zo trouw was ik aan dat stemmetje, dat ik toch echt niets verkeerds had gedaan. Die ander lulde maar wat als die ander het niet eens was met mijn conclusie. Het stemmetje in mijn hoofd was gelukkig ook vaak een verstandig stemmetje, ook al wist hij dat hij gelijk had, want vaak vertelde het stemmetje mij in zo’n situatie als iemand anders niet wilde luisteren dat het beter was om dan maar gewoon mijn mond dicht te houden, het had toch geen zin, had die ander maar zo’n geweldig briljant stemmetje in zijn of haar hoofd gehad, dan had die ander waarschijnlijk mijn waarheid ook gezien. Het stemmetje vertelde mij dan dat het beter was om te zwijgen of semi instemmend te knikken met mijn hoofd, ook al had ik gelijk, want het stemmetje wist het 100 procent zeker.

Hetzelfde gold min of meer in situaties waar anderen niet zagen dat mijn kennis de ultieme waarheid was. Regelmatig gebeurde het dat ik dan mensen tegenkwam of berichten op internet las waarin mensen het gore lef hadden om mijn ultieme waarheid in twijfel te trekken. Ze deden dat met een naar narcisme riekende arrogantie vaak ook nog. Gelukkig waren het stemmetje en ik niet alleen gedachtenbroeders, maar ook strijdbroeders. Het stemmetje vertelde mij vaak genoeg dat ik mijzelf moest gaan verdedigen. Mijn eer stond op het spel vertelde hij mij dan. En hoe durfde iemand het te wagen om mijn kennis en dus mij belachelijk te maken? Als kind hoefde ik mijzelf niet zo te verdedigen, ik liet anderen rustig voordringen bij de glijbaan, ik kwam toch wel aan de beurt. En ach, wil je mijn schepje ‘lenen’, omdat jij hem zogenaamd ‘nodig’ hebt? Hier heb je ‘m, pak aan, die schep is van jou joh, ik hark mijn slotgracht van mijn zandkasteel wel even in plaats van te scheppen… Ik was toen nog niet zo sterk als dat ik later dankzij dat stemmetje wel werd. Het stemmetje trainde mij al die jaren totdat ik op een punt kwam dat ik niet meer over mij heen liet walsen door anderen. Mede dankzij het stemmetje kwam ik op een gegeven moment op een punt dat ik meer dan prima mijn mannetje kon staan als ik aangevallen werd door een ander. Ik liet niet meer met mij fucken, de dagen dat peuters voor mochten bij de glijbaan waren voorbij. Ik was eindelijk de sterkste geworden!

In mijn zoektocht naar de waarheid die ik op een gegeven moment in mijn leven insloeg was het stemmetje nog steeds mijn trouwe metgezel. Ik vertrouwde volledig op het stemmetje. Dankzij het stemmetje had ik ook vrij snel de waarheid gevonden moet ik jullie eerlijk bekennen. Ik had toen nog geen website, maar las ongelooflijk veel verschillende alternatieve media websites. Al snel had ik er een paar gevonden die volgens mij en het stemmetje de waarheid in pacht hadden. Ik las ook nog wel op andere websites daarna, maar die websites kwamen ondanks dat ze soms al jaren aan het zoeken waren niet tot diezelfde redelijk simpele waarheid die ik in samenwerking met dat stemmetje al wel gevonden had. Wij snapten dat niet. En het stemmetje vertelde mij om dan maar die anderen te gaan bekeren. De hufters wilden niet luisteren, ondanks al mijn pogingen om de waarheid over te brengen. Sommige durfden het zelfs aan om mijn waarheid in twijfel te trekken. Dat mochten ze doen. Maar ze kwamen niet door mijn ijzersterke verdediging heen. Het stemmetje zorgde ervoor dat onze waarheid waterdicht was namelijk, niemand kon daar iets aan veranderen. Want de waarheid is nu eenmaal de waarheid toch? Daar zijn we het gelukkig over eens, dus wie de hel dacht die ander wel niet dat ie was om die ultieme waarheid aan te vallen. Het kon niet anders dan dat ik mijzelf dan met hand en tand moest verdedigen, het was dan ‘Situation Critical’, aldus het stemmetje in mijn hoofd.

Het stemmetje behoedde mij ook voor van alles en nog wat. Nieuwe mensen, nieuwe situaties, nieuwe ideeën, nieuwe ervaringen, wat moest ik daarmee? Alles was prima zoals het was, en waarom zou je een situatie die helemaal in orde is in hemelsnaam willen veranderen? Het stemmetje wist als geen ander wat goed en wat niet goed voor mij was. Ik was jarenlang vrijgezel, dat was de enige juiste optie voor mij. Ik was namelijk niet geschikt voor een relatie binnen deze Matrix wereld vertelde het stemmetje mij. Ook toen ik door een keer niet te luisteren naar het stemmetje per ongeluk de liefde van mijn leven tegenkwam en toch een relatie kreeg, bleef het stemmetje mij begeleiden en van goedbedoeld advies voorzien. Mijn vriendin wilde mij verder helpen, zij zag dingen bij mij waar ik aan kon werken bij mijzelf en vooral in mijzelf. En dat terwijl ik inderdaad al perfect was. Alles was namelijk goed zoals het was. Waarom zou ik dat willen veranderen, met het gevaar dat ik een situatie die volgens het stemmetje al gewoon goed was om zeep kon helpen? En natuurlijk vertelde ze allerlei inzichten die inderdaad best wel eens zouden kunnen kloppen, ze waren ook vast en zeker op een hoop andere mensen zeker van toepassing, maar niet op mij, het stemmetje had dat namelijk al bij de tweede zin die ze vertelde volledig geanalyseerd en daarbij concludeerde het stemmetje dat het inzicht zeker niet op mij van toepassing was. Daarbij concludeerde het stemmetje wel dat anderen er eventueel wel iets aan zouden kunnen hebben. Het moest dat wel zeggen. Want je moet je vriendin niet telkens gaan tegenspreken, en haar daarbij proberen toch nog iets van erkenning te geven voor hetgeen ze deelde, doe je dat niet dan heb je weer een huilende of boze vriendin en dan bestond het risico dat de goede situatie waarin ik mijzelf bevond in gevaar kon komen. Zo slim was dat stemmetje in mijn hoofd dan ook wel weer, ondanks dat het stemmetje mij vertelde dat niet zij maar ik gelijk had en dus de waarheid in pacht had. Het is geven en nemen in een relatie, dat leerde ik vrij snel van het stemmetje.

Dit verhaal kan tot nu toe als een lofzang voor het stemmetje in mijn hoofd overkomen. De relatie tussen het stemmetje en mij was ook lange tijd onbreekbaar. Ondanks dat ik af en toe er stiekempjes ook wel eens achter kwam dat dat stemmetje het ook wel eens mis had. Het stemmetje was namelijk ook een meester in het verzinnen van complottheorieën, complottheorieën in mijn privé leven doel ik dan op. Of op mijn werk. Of waar dan ook. Het gebeurde niet vaak hoor, dus ik vergaf het stemmetje voor elke foute conclusie, niet in de laatste plaats omdat het stemmetje zelf ook een meester was om na een fout gebleken complottheorie zijn eigen straatje schoon te vegen. Er was altijd wel een factor die buiten het stemmetje en mij lag, en die wij gewoonweg niet hadden kunnen zien of van hadden kunnen weten, die ervoor had gezorgd dat onze verdere wel briljante complottheorie niet geheel bleek te kloppen. Daar kon het stemmetje, en dus ook ik verder niets aan doen uiteraard. En ook al kwam ik soms heus wel in de problemen tijdens werk en/of privésituaties, omdat ik blind het advies van het stemmetje volgde, toch kwam dat stemmetje in mijn hoofd dan altijd met oplossingen om aan ‘damage control’ te doen, oplossingen waarin ik zelf er nog steeds redelijk goed vanaf kwam, en iets of iemand anders wat minder. Je zou dat een leugen of een smoes kunnen noemen, het stemmetje en ik noemden het liever onze eer en naam hoog houden. Kwetsbaarheid was een woord en een gevoel wat het stemmetje en ik nimmer aan toe wilden geven. Kwetsbaarheid was een zonde. Eerlijkheid was een mogelijkheid, mits het stemmetje en ik er goed van af kwamen als die eerlijkheid op tafel zou komen.

Dat is niets voor jou. In die kennis kan best iets zitten, maar niet voor jou. Iedereen behalve jij heeft schuld ergens aan of heeft iets verkeerds gedaan. Nu moet je jezelf verdedigen. Nee echt, nu moet je jezelf verdedigen want je eer staat op het spel en/of die ander maakt jou en jouw waarheid belachelijk, VERDEDIG JE NU LUL!!! Het stemmetje kon soms echt hard tegen me schreeuwen, dat mogen jullie best weten. Ook al kreeg ik steeds minder de behoefte om mijzelf te verdedigen. Ook al voelde ik aan alles in mijn lichaam wat mij vertelde me eindelijk eens kwetsbaar op te stellen. Ook al wist ik diep van binnen dat mijn waarheid, die het stemmetje en ik samen bij elkaar hadden geharkt, breukjes vertoonde. Ook al wist ik dat die ander heus wel een punt had. Toch bleef dat stemmetje maar tetteren dat ik mijzelf moest verdedigen. De ooit innige relatie tussen mij en dat stemmetje in mijn hoofd begon op een gegeven moment ook breukjes te vertonen. Ik werd langzaam maar zeker een beetje heel erg moe van dat stemmetje in mijn hoofd dat van alles en nog wat zat te roepen. Het stemmetje werd ook steeds naarder en harder naarmate ik steeds minder luisterde.

Wat was er aan de hand? Wat is dat stemmetje in mijn hoofd wat steeds meer nare trekjes begint te vertonen? Natuurlijk had het stemmetje ook nog wel eens een punt. Toch vertrouwde ik het stemmetje niet meer helemaal. Ik besloot iets te doen wat dat stemmetje altijd voor mij had gedaan. Ik begon mijn relatie met het stemmetje te analyseren. Ik merkte een aantal dingen op, en ik herinnerde mij ook een hoop dingen die het stemmetje mij in het verleden had opgedrongen. Het stemmetje beschermde mij altijd, maar het stemmetje was ook vooral eerlijk, zo dacht ik. Zo was ik er jarenlang van overtuigt dat ik een nietsnut was. Een zogenoemde low-life. Wat had de wereld nou aan mij? Ik stelde geen ruk voor, en ik had geen enkel talent of wat dan ook. Dat vertelde het stemmetje mij dag in dag uit. Toen ik een aantal jaren terug zelf artikelen wilde schrijven, was het stemmetje in mijn hoofd er als eerste bij met een haarscherpe analyse waarom ik niet kon schrijven. Mijn Nederlands was niet goed genoeg, ik maakte veel te veel spelfouten en grammaticaal was ik al helemaal een wrak. Lang geloofde ik dat. Er was vaak geen pen tussen de messcherpe analyses van het stemmetje te krijgen. Toch besloot ik op een dag een keer niet naar dat stemmetje te luisteren, en begon ik gewoon met schrijven. Hetzelfde gold voor relaties, het maken van radio, het aan mijzelf werken, en nog heel veel dingen die ik nu opeens wel blijk te kunnen.

Ik confronteerde het stemmetje steeds meer met zichzelf. De relatie tussen het stemmetje en mij werd met de dag slechter. Ik hoorde het stemmetje ook steeds minder. En als ik hem wel hoorde, dan was ik bewust dat het dat stemmetje in mijn hoofd was die mij weer eens wat wilde vertellen. De tijd van klakkeloos het stemmetje volgen bij alles wat ik deed was allang voorbij. Het stemmetje kwam steeds minder in mijn hoofd. Maar als hij er was dan was het altijd om mij te proberen te manipuleren of op het verkeerde been te zetten. Ik merkte op dat het stemmetje slinks probeerde gebruik te maken van situaties waarin ik bijvoorbeeld mijn teen stootte of iets liet vallen, het wilde dan die stommiteit van mij op een ander afschuiven bijvoorbeeld. Of als ik niet lekker in mijn vel zat, dan was het stemmetje daar om mij nog verder de put in te praten. Ik ging er dan af en toe nog in mee. In de laatste fase om te kijken of mijn eigen conclusies over het stemmetje waar waren. Die conclusies bleken waar. Het stemmetje was er al die tijd geweest om mij af te houden van het weer mijn ware zelf te worden. Het behoedde mij voor situaties die ik juist had moeten aangaan. Het verdedigde mij in situaties waarin ik mijzelf kwetsbaar had moeten opstellen. Het maakte anderen zwart ten faveure van mijn eigen ikje. Het verzon smoesjes en leugens voor mij in situaties waarin ik gewoon eerlijk had moeten zijn. Het projecteerde allerlei angsten op mij te projecteren die mij belemmerden aangezien angst alle creativiteit om zeep helpt. Het trok allerlei conclusies over mensen, situaties, ervaringen, kennis, die uiteindelijk niet of nauwelijks eigens op gebaseerd waren. En niet in de laatste plaats bedacht het voor mij een waarheid die nergens op gebaseerd bleek te zijn, en welke ik toch jarenlang met hand en tand verdedigde. Ik was klaar met het stemmetje. Ik maakte de relatie met dat stemmetje in mijn hoofd uit. Ik had hem door. Inmiddels ben ik op een punt dat ik stukken vrijer ben in mijn hoofd, er worden amper meer gedachten geprojecteerd, er worden amper meer conclusies over anderen getrokken, ik laat mensen steeds meer in hun waarde, ik besef dat iedereen de hoofdrolspeler is in zijn of haar eigen film en dat de film niet om mij alleen draait. Heel af en toe is het stemmetje er weer, het geeft namelijk niet snel op. Maar ik heb het stemmetje inmiddels redelijk goed door, en ik weet daardoor steeds beter wat wel en wat niet echt van mij is.

Ik zal jullie een geheimpje verklappen. Dat stemmetje in mijn hoofd is mijn mind-ego.

Micky van Leeuwen

18-9-2016