INNERLIJK WERK: Projectie

De grote valkuil van alles in mezelf zoeken is toch dat ik dan alleen het ene uiterste omarm. Ik kom alleen verder door het ook soms buiten mezelf te zoeken (hier kom ik in een ander artikel op terug) en door soms te projecteren.

Ik heb lange tijd alles buiten mezelf gezocht, door in de slachtofferrol te kruipen. Heel de wereld had het gedaan behalve ik, niemand had diepgang, niemand begreep me, ieder-een was alleen maar met zichzelf bezig en niemand was zo goed als ik haha.

Toen kwam ik erachter dat ik het toch echt in mezelf diende te gaan zoeken, mijn diepere zelf kwam meteen door en vanaf dat moment ben ik geleidelijk door gaan schieten naar de andere kant. Alles kwam uit mezelf, als mensen mij iets ‘aandeden’ had ik er zelf om gevraagd en als ik geraakt werd op wat voor manier dan ook, zei dat direct of indirect iets over mij. Daarna werd het me helder dat als ik geraakt werd (getriggerd dus) het altijd op een DIRECTE manier iets over mezelf zegt.

Ik bedoel dus dat ik eerst het gevoel had, dat als iemand mij irriteerde om iets, het dan ook voort kon komen uit het feit dat ik bijvoorbeeld doorgeschoten was naar het andere uiterste, of dat het een ander deel in mij triggerde dan dat ik zag in diegene (indirect). Nee ik kwam erachter dat ik ALTIJD precies hetzelfde deed, maar dan op een iets andere manier, waardoor ik het vaak niet zag. Het gevangenis verhaal in het artikel ‘overgave’ van Suzanna schets een mooi en duidelijk voorbeeld van wat ik bedoel. De ene gevangene zit in het donker zonder dekens en de ander in het licht met dekens en dus lijkt het niet op elkaar en zien we vaak niet dat het exact dezelfde les is die erin verborgen zit.

Ik ging steeds helderder zien wat er achter de oppervlakte schuilging en daar weer achter en daardoor begon ik mezelf in elke trigger te zien. TOTDAT ik dus tot het besef kwam dat ik aan het doorschieten was. We leven in dualiteit en beide uitersten zijn er om te omarmen en op die manier weer innerlijk in balans te brengen met elkaar. Dat roep ik al jaren.

Hoe ik dit bedoel? Nou vaak werd ik getriggerd en liet dan naar boven komen wat ik voelde, wetend dat er een les voor me inzit. Ik keerde dus volledig naar binnen, door te erkennen en hoe meer ik het gevoel (dat de trigger losmaakte) kon toelaten, hoe sneller en duidelijker de les die erin verborgen zat helder werd. Hoe duidelijker ik mezelf in de spiegel van het leven begon te zien. En als ik het gevoel naar boven had laten komen, mezelf onder ogen zag, de les(sen) helder werd(en) waardoor ik het volledig kon omarmen, liet ik het los en ging ik weer verder naar de volgende trigger.

Heel mooi allemaal, maar door alleen naar binnen te keren is het balans ver te zoeken. Want ik dacht altijd dat ik er boven stond door het op die manier bij mezelf te houden. Maar ik stond er helemaal niet boven! Want ik was geraakt! Getriggerd! En dat mag er ook zijn! Zo triggeren we juist elkaar en trekken wel elkaar in balans!

Nu merk ik dus dat het nodig is om ook naar buiten te treden en te projecteren, zodat dingen in balans kunnen trekken van twee (of meerdere) kanten. Want het gevolg van deze disbalans was dat ik me steeds meer ging inhouden en een soort new ager aan het worden was.

Vroeger als puber was ik een terrorist, echt ik was bruut en ging geen enkel conflict uit de weg en langzaam aan ben ik deze bruutheid (mijn duistere kant) gaan onderdrukken, om zogenaamd volwassen over te komen en me sociaal gepast te gaan gedragen. Gadverdamme zeg, wat ben ik daar klaar mee!

Dankzij een goede vriend heeft dit inzicht zichzelf ook meteen in een persoonlijke ervaring gemanifesteerd. Ik kreeg een mind-ego reactie op mijn bord, waar ik door geraakt (getriggerd) werd. Hij was getriggerd door iets en legde dat bij mij neer. Normaal zou ik er zogenaamd boven staan, door die trigger in mezelf naar boven te halen en op te lossen. Maar ik heb met hem te maken en als ik het niet met hem oplos dan blijft het terug komen.

Dus dit keer liet ik me gewoon gaan! Vol vanuit emotie reageerde ik en liet weten dat ik er niet van gediend ben en het liep uit op een conflict. Alleen toen ik als eerste reactie reageerde vanuit emotie (wetend dat het antwoord van die emotie in mezelf zit!) werd al vrij snel de les zichtbaar. Hij zocht op een dieper niveau erkenning voor een bepaald stuk bij mij, net zoals ik nog geen paar minuten daarvoor erkenning zocht voor een bepaald stuk bij Micky. Mooie spiegel dus en nadat dat helder was, was ik het ook meteen kwijt. Eigenlijk nadat ik me had laten gaan, was ik het al kwijt en doordat ik de emotie kwijt was (door me dus te laten gaan EN te weten dat het antwoord van mij emotie in mezelf zit) werd de les zichtbaar.

Vervolgens reageerde hij nog intenser vanuit mind-ego terug om zijn standpunt te verdedigen en zijn gelijk te halen. Normaal zou ik er niet meer op ingaan, want wat heeft het voor zin om op iemands mind-ego te reageren? Nou heel veel dus. Want ik was in staat vanuit mijn hart-ego verder te gaan en hem te triggeren.

Eigenlijk heel simpel. IK LIET ME GEWOON GAAN!!! En door het bij mezelf te houden los ik het met mezelf op en door het tegelijkertijd te projecteren los ik het met de ander op. Zo kan ik het EN bij mezelf houden EN niet over me heen laten lopen. Heel simpel ik liet mijn duistere kant naar voren treden door heel gemeen te reageren (mijn eerste reactie; vanuit emotie) en daardoor trokken mijn lichte en duistere kant in balans en trad mijn hart-ego naar voren, waardoor ik zonder mind, zonder verwijten, zonder emotie, op een superrelaxe manier, toch heel hard en rechtdoorzee kon laten weten dat ik niet zo met me om laat gaan. Ik kwam er dus boven te staan door te omarmen dat ik er in eerste instantie niet boven stond. Door mezelf te omarmen, door mezelf te laten gaan, door gewoon MEZELF TE ZIJN! 🙂

Met een diepe dank naar die vriend van me! I love u long time 🙂

Dore

1-7-2013